De vrouw en de appelboomgaard Er was eens een meisje dat met haar ouders en haar grootouders op een appelkwekerij woonde.
Naast het hoofdgebouw en de schuur was er ook een klein huisje. Dat huisje was eigenlijk de oorspronkelijke boerderij, maar toen de ouders van het meisje getrouwd waren,
hadden ze een aanpalend stuk grond gekocht en daar een groter, nieuw gebouw neergezet. De grootouders bleven in het oude huisje wonen. De grootvader stierf.
Het meisje was geboren in het nieuwe huis, maar voelde steeds een sterke verbinding met het oude huisje, haar grootmoeder en de oude appelbomen.
Op die nieuwe grond hadden de ouders natuurlijk ook appelbomen geplant, want dat zat in de familie.
Ze vertelden soms grappend aan andere mensen dat als ze zich kwetsten er geen rood, maar geel vocht uit de wond kwam.
Daar moesten de mensen dan hartelijk om lachen. De familie was gekend als sympathiek, hardwerkend, nuchter en eerlijk.
Het waren dan ook niet zomaar appels, maar werkelijk kwaliteitsappels die met liefde behandeld en verhandeld werden. Het meisje groeide op tot vrouw.
Een ambitieuze vrouw, die geen tijd had voor een serieuze relatie, want naast haar studies tot econome, hielp ze ook vaak mee op de boerderij.
Toen ze afgestudeerd was kwam ze wat meer tot rust en vond de liefde van haar leven. Al snel kregen ze kinderen.
Ze leefden op een kwartiertje van de boerderij en hadden naast de bezoekjes, niet veel meer te doen met de boerderij.
In het jaar dat ze 40 werd stierven haar ouders allebei op korte tijd. Dat maakte haar diep ongelukkig, maar tegelijkertijd voelde de vrouw een verantwoordelijkheid opkomen om de appeltraditie verder te zetten.
Bovendien kon ze haar hele economische opleiding nu goed gebruiken om de zaak modern en veel meer winstgevend te maken.
Ze kochten nog een groot stuk land in de buurt wat ze natuurlijk meteen beplantten met appelbomen.
Samen met de nodige snoei en pluk machines die het werk een stuk sneller en makkelijker moesten maken, zorgde dit voor een flinke investering.
Maar geen zorg! Ze hadden een helder bedrijfsplan! Het was gewoon een kwestie van goeie productie en bij het plan blijven.
Maar de nieuwe bomen groeiden minder snel dan gedacht en om allerlei redenen was de opbrengst lager dan gedacht en... dan nodig om alles te kunnen afbetalen.
De oude klanten zagen dat het gele bloed van het familiebedrijf nu wel degelijk donkerrood was geworden.
De appels smaakten niet meer zoals vroeger en de warmte in het contact was verdwenen.
De nieuwe eigenaars specialiseerden zich nu vooral in de export en daar was dat type van contact met de klant niet nodig.
De grootmoeder leefde nog steeds in haar huisje met de oude appelbomen die, ook al gaven ze minder fruit, dankzij de liefde en goeie zorg van de grootmoeder nog steeds heerlijke vruchten voortbrachten.
De relatie met haar kleindochter en haar man had gedurende de afgelopen jaren meer iets van een citroen gekregen dan van een appel.
Ze zagen mekaar zelden, maar af en toe stond de grootmoeder hoofdschuddend tussen haar oude bomen.
Dit tot grote ergernis van haar kleindochter. "Tja," dacht ze, "jammer dat ze niet mee wil met de tijd."
De relatie tussen de vrouw, haar man en kinderen werd ook behoorlijk gespannen en afstandelijk.
Naast het feit dat ze steeds aan het werk was, kon ze zich ook helemaal niet ontspannen. Als ze dan toch eens vrij was, was ze vaak geïrriteerd.
De financiële druk woog ontzettend op haar. Het bezorgde haar nachten waarbij ze de helft van de tijd wakker lag.
Ze voelde immers dat ze iets over het hoofd zag. Eigenlijk wist ze ook wel wat. Ze was vooral te trots om het te zien.
Ze had een droom waarbij ze door een grote lange kelder liep, vol met stalen buizen en kranen. Elke paar meter draaide ze een van de kranen open, maar er kwam geen druppel uit.
Ze liep steeds harder en panikeerde steeds meer tot ze hijgend wakker werd. Haar man begreep het meteen.
Zij wou naar een psychiater toe, maar hij zei haar gewoon met haar grootmoeder te gaan praten. “Nu het nog kan” zei hij. Wetende dat ze ondertussen bijna 90 was.
Op een dag raapte ze haar moed bij elkaar en klopte bij haar grootmoeder aan. Die was eerst niet zo opgetogen met haar bezoek, maar dat veranderde toen de vrouw haar vroeg of ze haar asjeblieft wou helpen.
En toen hadden ze een mooi gesprek. De grootmoeder had tijdens de afgelopen jaren haar hart voelen verkrampen toen ze dagelijks zag hoe haar kleindochter 50 jaar van bezield werken had verknoeid door er een dodelijke zakelijke structuur overheen te bouwen. Er werden harde woorden gesproken en er vloeiden heel wat tranen, maar op het eind van het gesprek hadden ze beiden toch het gevoel dat ze weer familie waren. Ze spraken af dat de grootmoeder haar wijsheid zou aanleren aan haar kleindochter, haar man en de kinderen. Wat volgt is de essentie van wat ze hen leerde. De appelboom doet het werk, gesteund door zon, regen en aarde.
Jij staat in voor de zorg en MAG dan graag hun vruchten plukken. Leer te communiceren met de aarde en de bomen.
Voel hen. Wees dankbaar. Dan zal je ook voelen wanneer je kan snoeien en wanneer je kan plukken. Plukken is niet aftrekken.
Het is daar zijn wanneer de appel klaar is om zijn vrucht los te laten. Je eigen gemoedsstaat bepaalt de kwaliteit van de relatie met de boom en beïnvloedt sterk de kwaliteit van de appels.
Neem de dankbaarheid die je voelt tijdens het plukken mee in je gezin en naar de klanten. De kleindochter en haar man legden een diepe weg van respect en liefde voor de natuur af.
Het ging langzaam, maar stap voor stap werden er veel dingen weggelaten die onnodig druk creëerden en afstand schiepen. Er kwam een steeds betere kwaliteit in de appels, in de onderlinge relaties in gezin en familie en met de klanten.
Een deel van de nieuwe grond werd met winst verkocht en alle schulden konden daarmee afgelost worden. Ondanks de kleinere grond hadden ze het volgende jaar een grotere opbrengst en vooral veel betere appels.
En de grootmoeder bleek uiteindelijk veel moderner te zijn dan wat de vrouw en haar man gedacht hadden. Zolang er maar geel vocht doorstroomt.
Dirk Oellibrandt
Welkom op Facebook om met ons te delen wat je hierbij voelt. We lezen heel graag jouw reactie!